Το χειρότερο δεν ήταν το συνέδριο, δεν ήταν οι ιερείς και οι Φαρισαίοι, δεν ήταν ούτε το σποτάκι (που προσωπικά σε αυτό είδα κομμάτια του εαυτού μου και δεν είναι τυχαίο ότι το έγραψε μια συνάδελφος δημοσιογράφος)… Το θέμα είναι ότι έχουμε μία τιμωρητική κοινωνία για τις εργαζόμενες μητέρες… Χωρίς καμία πρόβλεψη και στήριξη. Δεν τις αφήνουν καν να πάρουν τις άδειες και τα ρεπό που τους οφείλουν. Γίνονται τα μαύρα πρόβατα στους χώρους εργασίας, όταν δεν μπορούν να μείνουν χωρίς προειδοποίηση 3 και 4 ώρες παραπάνω για δουλειά. Μια εργαζόμενη γυναίκα μπορεί να γίνει στην Ελλάδα μητέρα, αν πίσω της έχει μια συνταξιούχο μαμά – γιαγιά, να της μεγαλώνει τα παιδιά ή δίνει ολόκληρο τον μισθό της σε μια νταντά…

     Στην εποχή λοιπόν που ένα ζευγάρι σαραντάρηδων με κόπο άντε να φέρνουν από 800 ευρώ στο σπίτι (κατά μέσο όρο), πως ακριβώς να κάνουν παιδιά; Αν έχουν και ενοίκιο δεν το ψάχνουμε καθόλου. Αν ο ένας είναι και άνεργος πιάσε το αυγό και κάνε κόμμωση. Το γελοίο είναι ότι ανάμεσα στους ομιλητές, χορηγούς και επιχειρήσεις διακρίνω και κάποιους που θεωρούν δεδομένο ότι οι εργαζόμενές τους μπορούν να δουλεύουν δωδεκάωρα, ακόμα και δεκαεξάωρα… Να δουλεύουν 30 μέρες χωρίς ρεπό… Ούτε χρόνος για την περίφημη αναπαραγωγική διαδικασία λοιπόν… Κι αν δεν το γνωρίζετε είναι απαραίτητη προϋπόθεση!

     Ο σάλος που δημιουργήθηκε όμως, άνοιξε την συζήτηση για τις συνθήκες εργασίας της σύγχρονης γυναίκας στην Ελλάδα, τα ωράρια εργασίας, την πρόνοια, τις παροχές και τις υποστηρικτικές δομές για την νέα μητέρα και το χαμηλό εισόδημα των νέων ζευγαριών, που δεν τους επιτρέπει να κάνουν οικογένεια. Την ασφάλεια και την ποιότητα στην εργασία. Τα πραγματικά κίνητρα.

    Τα διάσπαρτα, ευκαιριακά επιδόματα δεν επαρκούν. Χρειάζονται, αλλά είναι η σταγόνα στον ωκεανό. Είναι αναγκαία η άμεση εκπόνηση ενός γενικότερου πλαισίου στήριξης της εργαζόμενης μητέρας, με ενίσχυση θεσμών και δομών.

     Αγαπητή συνάδελφε που έγραψες το σποτ… Όχι, δεν φταίμε εμείς. Και δεν χρειάζονται ενοχές. Και πάντα ξέραμε το τι και πως. Δεν ήταν η άγνοια. Ήταν η υπευθυνότητά μας, που μας απέτρεψε μέσα στην κρίση να κάνουμε οικογένεια, καθώς εργαζόμασταν δωδεκάωρα και προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε για να κρατηθούμε στην αγορά εργασίας κάνοντας ένα ακόμα μεταπτυχιακό. Οι ευθύνες είναι αλλού. Και επιτέλους κάποιοι πρέπει να τις αναλάβουν!

—————————–
● Κείμενο που δημοσιεύτηκε από το μέλος μας Νόρα Μολυβιάτη στα Social Media